นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
นิทานดอกไม้กับสายลม
สายลมที่เคยบอกรักดอกไม้ในวันนั้น มาบัดนี้เขากลับบอกว่า เธอไม่เหมาะสมที่จะอยู่ร่วมกันกับเขา สิ่งที่เขาเคยชื่นชอบในครั้งแรก กลายเป็นสิ่งที่ไม่พอใจในวันนี้ รอเวลาไม่นานเขาจะพัดผ่านไป แล้วเจ้าดอกไม้ละ....
ผู้เข้าชมรวม
2,091
ผู้เข้าชมเดือนนี้
17
ผู้เข้าชมรวม
2.09K
หมวด : ฟิคนิยาย การ์ตูน เกม
อัปเดตล่าสุด : 4 ต.ค. 60 / 08:38 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
นิทานความรัก ระหว่าง ดอกไม้ กับ สายลม ความรักที่ไม่มีวันลงเอย รักที่ไม่คู่ควร แต่ก็ยังอยากที่จะรัก ขอเพียงได้รัก แลกด้วยชีวิตเธอก็ยินยอม
ว่ากันว่า ดอกไม้ ก็เปรียบเสมือนหญิงสาว ส่วนสายลม ก็เปรียบเสมือนชายหนุ่ม
นิทานเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการและความรู้สึกของทับทิม ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านกันนะคะ
จากใจ ทับทิม
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
อไม้ ับ สายลม 
าลรั้หนึ่นานมาแล้ว ทุ่ห้าอันแสนว้าให่ บนยอเาแห่หนึ่ อไม้น้อยๆ ้นหนึ่ โผล่พ้นึ้นมาเหนือพื้นิน
"ฮ้าวววว...เมื่อยั" มันบิลำ้นไปมาไล่วามเมื่อยบเพราะฝััวอยู่ในินเป็นเวลานาน เมื่อแสอาทิย์ส่อผ่านมายัเธอ เ้าอไม้ื่นลืมาว้า้วยวามื่นเ้นที่เห็นโลใบใหม่ที่สใสสวยาม
"ว๊าววว ที่นี่สวยั" ไม่นานนัใร่อใร็พาันเ้ามาทัทายเมื่อไ้เห็นเ้าอไม้้นนี้
"สวัสีอไม้ที่แสนสวย" ผีเสื้อัวหนึ่บินมาทัทาย
"แสนสวย ันนะหรือแสนสวย" อไม้้มมอูัวเอ เธอ็เป็นแ่อห้าธรรมาเท่านั้นเอ
"ใ่ เธอนั่นแหละ สำหรับันแล้วอไม้ทุอสวยามเสมอ แ่ันะอบเธอมาึ้นถ้าเธอมีน้ำหวานๆ ให้ันื่มิน" ผีเสื้อยับปีไปมา โบยบินรอบัวเธอแล้ว็บินาไป อไม้ยัส่ยิ้มทัทายับสิ่่าๆ รอบัวอย่ามีวามสุ
"ว่าไอไม้ เธอเพิ่ะมาอยู่ที่นี่รึ" เ้าั๊แนัวหนึ่ระโไปมาทัทายเธอ
"ใ่แล้ว๊ะ เมล็อันปลิวมาาทาทิศเหนือโน่น ันฝััวอยู่ที่นี่สัพัแล้ว" อไม้เล่าถึวามเป็นมาอัวเอ
"ีใ้วยนะที่เธอโผล่าินึ้นมาไ้ ถ้าเป็นันาย่อนแน่ๆ" ว่าแล้วเ้าั๊แน็หัวเราะระโาไป วันทั้วันอไม้้นเล็ๆ ็ส่เสียทัทายเพื่อนใหม่อย่าไม่รู้ัเหน็เหนื่อย มันรู้สึภูมิใที่ใรๆ ่า็เ้ามาทัทายและื่นมที่มันเป็นอไม้ แม้ะแ่อห้า็ามเถอะ
"ันเป็นอไม้ หน้าที่อันือสร้ารอยยิ้มให้ับผู้ที่พบเห็น" อไม้บอับัวเอ
"ิ๊บๆๆ พี่๋าูนั่นสิ รเนินนั่นมีอไม้้วย" นัวเมียัวนใหู้่อมันมอมาทาัน
"ีริ ผู้หิอบสิ่สวยาม เธอะไ้อารม์ี ไม่ิัันบ่อยๆ" นัวผู้แว่หัวไปมา้วยวามอบใ เมื่อเ้านัวเมีย โผบินร่อนไปมา้วยสุในอารม์สุนทรีย์
อไม้มีวามสุท่ามลาลานว้าแห่นี้ มันเฝ้ามอสิ่มีีวิที่ผ่านไปมาเพื่อเรียนรู้ เ้าระ่ายแสนนู่หนึ่ อบระโไปมาแล้วมาุ่อนัวเล่น่อนแอบใล้ๆ เธอ โีที่มันไม่ินอไม้ เ้าอห้านึไปถึเมื่อวัน่อนที่เ้าวาัวหนึ่ผ่านมาเอเธอ มันินห้าแถวๆ นี้ไปนเือบหม นึแล้ว็ใหาย ถ้าท่านเ้าป่าสิโไม่บัเอิผ่านมาเห็นเสีย่อนนมันวิ่หนีไป เธอถูินไปแล้วแน่ๆ แ่เอ๊ะ มันะินอห้าหรือเปล่านะ ะที่อไม้ำลัิอะไรเพลินๆ อยู่ ็มีสายลมพัผ่านมา
ฟิ้ววววว....ฟิ้ววววว
"ใรนะ ใรอยู่แถวนี้" อไม้ะโนถาม เธอมอไม่เห็นใรเลย แ่ทำไมรู้สึแปลๆ ัวเธอแว่ไปมา เอนเอียนแทบะล้ม
"โอ๊ะ นี่มันอะไรัน ทำไมัวันเป็นแบบนี้" อไม้ใะโนออไปอี
"ใร ใรอยู่รนี้ ออมานะ อย่ามาแล้ันสิ"
ฟิ้ววววว...ฟิ้ววววว
"สวัสีรับอไม้" เสียทุ้ม่ำวนฟั ัึ้นเบาๆ แ่อไม้็มอไม่เห็นใรอยู่ี
"ุเป็นใร ทำไมันมอไม่เห็นุ"
"ผมือสายลม ุมอไม่เห็นผมหรอ ไม่มีใรมอเห็นผม แ่พวเารู้สึไ้"
"รู้สึไ้ั้นรึ รู้สึแบบไหน" อไม้่าสสัยะริ
"ว๊ายยย อไม้เอนนเือบล้มแ่็ลุึ้นมาไ้เหมือนมีใรอยพยุเธอเอาไว้ทัน
"ฝีมือุหรือนี่ ันรู้สึแล้ว รู้สึเหมือนำลัะล้มแ่็..." อไม้เินอาย เธอรู้สึเหมือนใรโอบอุ้มเธออยู่
"ผมผ่านมาที่นี่ทุวัน วามริผมผ่านไปทุหนแห่ หน้าที่อผม้อเินทาไล"
"ฟัูยิ่ให่ั ุเหนื่อยมาสินะ"
"มันเป็นหน้าที่ านผมมีมามายนล้นมือไปหม" อไม้นิ่ฟัอย่าสนใ ทั้ที่็อสสัยไม่ไ้ว่าสายลมมีมือ้วยหรือไ
านั้นมาสายลม็แวะมาทัทายอไม้ทุวัน อไม้รู้สึอบอุ่นเมื่อสายลมผ่านมา เธอร่ายระบำและร้อเพลให้เาฟั สายลม่วยให้เธอเ้นรำไ้สวยามึ้นโยารพัผ่านไปมาเบาๆ ทั้สอเ้นรำันอย่ามีวามสุ
"อไม้ ผมอบูุเ้นระบำ เสียเพลอุ็เพราะมา" สายลมบอับอไม้ในวันหนึ่
"ันร้อเพลและเ้นรำไ้ีเพราะมีุไะสายลม" อไม้ยิ้มแย้มหัวใเธอพอโ สายลมที่มอไม่เห็นทำให้เธอมีีวิีวาไ้ถึเพียนี้ นับวันเธอยิ่เิบโ เบ่บานท่ามลาารรออยสายลมให้พัผ่านมาในแ่ละวัน อไม้เ้าใ สายลม้อเินทา เามีาน้อทำมามายในทุๆ วัน เธอยินีที่ะรออยเา อยู่รนี้ เมื่อไหร่ที่เามา เาะไ้เห็นเธออยู่เสมอ
บ่ายวันหนึ่
"ฮือๆๆ ฮือๆๆ" เสียร้อไห้ัแว่วมา
"เอ๊ะ ใรมาร้อไห้อยู่แถวนี้" อไม้สอส่อสายาไปามทิศทาอเสีย เ้าหอยทาัวน้อย เาะอยู่บนใบไม้ใบหนึ่ที่ปลิวอยู่บนพื้นห้า
"สวัสีเ้าหอยทา ทำไมมานั่ร้อไห้รนี้ละ" อไม้เอ่ยทัทันทีที่มอเห็น หอยทาัวน้อยเยหน้าึ้นมาูเธอ
"สวัสีอไม้ ฮือๆๆ ันพลัหลับแม่และพี่ๆ พวเาเินเร็วว่าัน เราำลัะไปที่หนอน้ำ พอเยหน้าอีทีพวเา็หายไป ันไม่รู้ว่าหนอน้ำไปทาไหน" หอยทาสะอึสะอื้นเล่าวาม อไม้มอไปามทา เห็นหนอน้ำอยู่ไม่ไลนั ยื่นใบเรียวยาวให้หอยทา
"ึ้นมาสิ อยู่บนที่สูๆ เธอะไ้มอเห็นทาไปหนอน้ำ" อไม้บอ้วยวามเ็มใ หอยทา่อยๆ ไ่ึ้นบน้นอไม้นสูพอที่ะมอเห็นหนอน้ำ
"เห็นแล้ว ันเห็นแล้ว มันอยู่ทานั้นเอ" หอยทาะโน้วยวามีใ มันรีบไ่ลมาและหันหน้าไปทิศทาอหนอน้ำ
"อบในะอไม้ ถ้าไม่มีเธอันแย่แน่"
"ไม่เป็นไรหรอ เรื่อแ่นี้เอ พวเราเป็นเพื่อนัน้อ่วยเหลือัน" อไม้ยิ้มแย้มยินีที่หอยทาหยุร้อไห้ไ้
"เินทาปลอภัยน๊าาาา ระวัอย่าหลอีละ" อไม้โบใบไปมาร่ำลาเ้าหอยทา
"บ๊าย บายยย" เ้าหอยทาะโนลับมา้วยสีหน้ายิ้มแย้ม มุ่มั่น
ฟิ้วววววว....ฟิ้ววววว
"อุ้ยยย" อไม้รับรู้ถึารโอบล้อมรอบัว เธอเบ่บาน ยิ้มแย้มทันที
"ทำอะไรอยู่รับอไม้ ท่าทาุสใสัวันนี้" สายลมเอ่ยทัในะที่ยัโอบล้อมเธอเอาไว้ อไม้เอียอายยินีที่เามา
"ุยับหอยทา่ะ อไม้่วยเาหาทาลับบ้าน" อไม้เล่าเรื่อเ้าหอยทาอย่ามีวามสุ แ่สายลมลับพัหมุนแรึ้นอย่าไม่พอใ
"โอ๊ย เป็นอะไรไปะสายลม ุทำใบไม้ันาไปหมแล้ว" อไม้น้ำาร่วเพราะวามเ็บ มอูใบไม้ามลำัวที่าเพราะแรลม
"ผมอโทษ ผมไม่ไ้ั้ใ แ่ผมไม่อบทีุ่มีวามสุอยู่ับใรที่ไม่ใ่ผม" สายลมลวามแรล ล่าวอโทษที่ทำให้เธอบาเ็บ
"ใรที่ไหนันะ เ้าหอยทาเป็นเพื่อนอพวเราเหมือนันนะะ อไม้แ่่วยเาลับบ้านเท่านั้นเอ" อไม้อธิบาย เธอไม่เยิว่าเวลาที่สายลมพัรุนแระน่าลัวเ่นนี้
"ผมเสียใ ผมรัุนะอไม้" สายลมปลอบอไม้ พร้อมบอรัเธอ อไม้ีใเป็นที่สุ เธอเอ็รัสายลม และอยาเอเาในทุๆ วัน
"อไม้็รัุนะะสายลม" สายลมไ้ยินำรัาอไม้ เาพัเบาๆ โอบล้อมเธออย่ามีวามสุ เารัรอยยิ้มอันสใสอเธอ เารัเสียเพลอันไพเราะอเธอ ถึเาะพัผ่านไปทุหนทุแห่ แ่ไม่เยไ้ยินเสียเพลและารเ้นระบำออไม้อไหนที่เหมือนับเธอเลย
อไม้มีวามสุเหลือเิน เธอร่ายรำระบำและร้อเพลท่ามลาทุ่ห้าเียวีในทุๆ วัน อย่าไม่รู้ัเหน็เหนื่อย
"เธอร้อเพลไ้ไพเราะริๆ อไม้ ลูๆ อันอบเธอมาเลยรู้ไหม" แม่หิ่ห้อยัวหนึ่ ส่อแสระพริบๆ ทัทายเธอในืนวันเพ็
"อบใ๊ะแม่หิ่ห้อย ัน็อบแสสวยๆ อพวเธอมาเ่นัน" อไม้มอูแสวิบวับอฝูหิ่ห้อยที่บินล้อมรอบัวเธอ ืนนี้เป็นอีืนที่อไม้รอารทัทายาสายลม เามาส่เธอเ้านอนทุๆ วัน
ฟิ้ววววว...ฟิ้ววววววว
"ฝันีนะรับอไม้" สายลมมาามสัา เามาส่เธอเ้านอนแล้ว็ผ่านไป อไม้หลับาอย่ามีวามสุ เป็นอีืนที่เธอนอนหลับฝันี เธอมัะฝันถึเ้าหิอไม้และเ้าายสายลม เ้นรำันอย่าสนุสนานลาทุ่อไม้ที่มีสายลมพัลีบอไม้นานานิฟุ้ระายไปนทั่ว
บรรยาาศยามเ้าที่สื่น บรราน่าออหาิน ส่เสียิ๊บๆ บินไปมา สัว์น้อยให่่าพาันื่นลืมามาูโลว้า และไม่ลืมที่ะแวะมาทัทายอไม้ พวมันื่นอบเสียเพลและารเ้นรำอเธอ เ้าผีเสื้อ เ้าแมลปอ ิ้หรี ั๊แน และสัว์ัวอื่นๆ ่า็ัวนันเ้นรำเมื่ออไม้ร้อเพล
"ฟิ้วววว ฟู้ววว" สายลมผ่านมาามเวลา เาไม่พอใที่ใรๆ รุมล้อมอไม้ ึเป่าพ่นแรลมให้รุนแรึ้น แรึ้น นลายเป็นพายุฝน สัว์่าๆ วิ่หาที่หลบฝนันให่ อไม้ยัอยู่ที่เิม ัวเธอเปียปอนหนาวสั่นไปหม สายลมำราม้วยวามพอใที่ลาทุ่ห้าเหลือเพียอไม้ เา่อยๆ ลแรลม โอบล้อมอไม้้วยวามหวแหน อไม้หวาลัว ใบไม้เธอีาและหลุร่ว ลีบอไม้ปลิวระายไปทั่ว ลำัวเธอหัไปหลายแห่
"ุทำแบบนี้ทำไม ูสิผลานอุ ใรๆ ่า็พาันหนีหายไปหม ันไปไหนไม่ไ้ ็้อเ็บไปหมแบบนี้" อไม้่อว่าสายลมทันที ที่เาอ่อนำลัล
"ผมไม่อบใหุ้ร้อเพลให้ใรฟั ูเ้าเสือโร่นั่นสิ มอุร่ายรำอย่าหื่นระหาย" สายลมให้เหุผล
"อไม้ไม่ไ้สนใใร อไม้แ่อยาร้อเพล ที่แห่นี้ ไม่มีใรินอห้าแบบอไม้หรอนะะ อยามา็แ่มาฟัเพลและร่ายรำอยู่ใล้ๆ" อไม้ยััวสั่น้วยวามเหน็บหนาว ินรอบๆ ัวเธอทรุัวล าารัเาะอน้ำฝน แ่ไม่ว่าะอธิบายยัไสายลม็ยัทำเหมือนเิม
อไม้เริ่มหยุร้อเพล ิ่ไม้ใบไม้เธอหัหลุรุ่ย ถึร่ายรำ็น่าสมเพมาว่าสวยาม เพื่อนๆ ยัแวะเวียนันมาทัทาย เธอไ้แ่ส่ยิ้มบาๆ ให้ ไม่ทัทาย้วยเสียเพลและารร่ายรำเหมือนทุๆ รั้
ฟิ้วววว...ฟิ้วววววว
สายลมผ่านมา เาเห็นสัว์น้อยให่ยัร่ายล้อมัวเธอ แม้เธอะไม่ไ้ร้อเพลหริอเ้นระบำ็ามที
ฟู่วววววว ฟิ้ววววววว ฟู่วววววว
เาเป่าลมให้พัแรึ้นเพื่อไล่สัว์ทุัวออไป อไม้ล้มลทันทีเพราะอ่อนแอมา เธอ้านระแสลมาเาไม่ไหว ทุรั้เาเหมือนมอไม่เห็นว่าเธอ็อยู่รนั้น ราบนทุอย่าราบเรียบ เาึหยุารวาล้า สายลมหมุนเป็นวลมพัวนไปยัที่อไม้นอนอยู่
"ลุึ้นมาสิอไม้ ผมมาฟัุร้อเพลและเ้นระบำ"
"ันไม่รู้ะร้อเพลอะไร" อไม้เอ่ยเบาๆ ้วยเ็บไปทั้ายและใ
"ทำไมุถึไม่ร้อเพลให้ผมฟั ผมมาฟัเพลอุ ลุมาเ้นรำับผมเี๋ยวนี้" สายลมเริ่มโรธที่อไม้ไม่ยอมร้อเพล และล้มัวนอนแบบไม่สนใเา
"ันอโทษ" อไม้น้ำาไหล้าๆ ลีบอไม้อเธอบอบ้ำและปลิวหายไปนเือบหม ิ่้านที่หัอไร้ึ่ใบที่เยามเาะิอยู่ ราอเธอโผล่พ้นาพื้นินเือบทั้หม
"ุร้อเพลให้ใร่อใรไ้ เ้นระบำับพวสัว์น้อยให่ ยิ้มหัวเราะอย่ามีวามสุ แ่ับผมุลับไม่สนใ ผมผิหวัในัวุริๆ อไม้ เราไม่สมวรที่ะรัันสันิเียว" สายลมาไป้วยวามรู้สึผิหวั ปล่อยให้อไม้อยู่เพียลำพั อไม้หลับา้วยวามเหนื่อยล้า น้ำายัรินใหลไม่าสาย
วันเวลา่ายาวนานสำหรับารรออย อไม้ถูแสแแผเผานเหี่ยวเาลไปทุวัน ราอเธอาที่ยึเาะเพื่อหาอาหาร หน้าาอเธอหมอล้ำ
"อไม้ ทำไมเธอถึเป็นแบบนี้" เ้าหอยทาใ เมื่อผ่านมาพบเธออีรั้
"ะ ัน ำลัะาย" อไม้อบ้าๆ โลนี้ำลัะมืมิ ท้อฟ้ามืรื้มมาแ่ไล
"ไม่นะ อไม้ เธอะายไม่ไ้นะ ฝนำลัะ เธอ้อรีบลุึ้น ลุึ้นเร็วอไม้" เ้าหอยทาะโนแ่ับเสียฟ้าที่ำราม้อ สัว์่าๆ วิ่ัน้าล้าหวั่นหาที่หลบำบัาพายุฝนรั้นี้
"เธอรีบไปเถอะหอยทา ปล่อยันไว้รนี้ อบุนะที่แวะมาทัทาย" อไม้ไม่อาเลื่อนไหวใๆ ไ้อี ราอเธอแห้รอบ ลำัวเหี่ยวแห้นหม อาาศหายใสำหรับเธอใล้ะหมล เ้าหอยทาาไปแล้ว แ่น้ำาอไม้ยัรินไหล้าๆ
ฟิ้วววว...ฟิ้วววววว
หลายวันแล้วที่สายลมไม่ไ้ผ่านมาที่นี่ แ่วันนี้้วยานเร่่วนทาอนใ้ ทำให้เา้อใ้เส้นทานี้ ลาเนินว้าเียบริบ ไร้ึ่สิ่มีีวิ แล้วอไม้ละ อไม้ไปไหน
"อไม้ เธออยู่ไหน" สายลมร้อนใ ส่เสียเรียหาเธอ
"อไม้ อไม้ ผมลับมาแล้ว ผมสายลมไ" สายลมเริ่มระสับระส่าย เาพัไปยัที่ที่อไม้เยอยู่
"อไม้" สายลมแทบไม่เื่อสายาอัวเอ อไม้ที่เยสใสสวยาม ร้อเพลและเ้นระบำอยู่ลาทุ่ห้าอย่ามีวามสุ บันี้ลายเป็นเพียอไม้ที่เหี่ยวแห้ไปทั้ัว นเือบะเป็นเพียา้นไม้ที่ายแล้ว อไม้่อยๆ ลืมาึ้นมา้าๆ เมื่อไ้ยินเสียเรีย
"สะ สะ สายลมหรือะ ุลับมาแล้ว" น้ำเสียที่เบานแทบไม่ไ้ยิน ทำให้สายลมลั้นน้ำาเอาไว้ไม่อยู่
"อไม้ ผมอโทษ" สายลมร่ำไห้ โอบออไม้อย่าแผ่วเบา้วยลัวว่าเธอะเ็บปว อไม้ยิ้ม ใ่! อไม้ยิ้มให้เาอยู่
"ไม่ใ่วามผิอุหรอ่ะ ันเป็นอไม้ อไม้ย่อมร่วโรยไปามาลเวลา" อไม้พยายามยิ้มแย้มให้เามาที่สุ
"ไม่นะอไม้ ุ้อไม่เป็นอะไร ผมะพาุไปื่มน้ำ แล้วฝัราุลินอีรั้"
"ไม่มีประโยน์หรอ่ะ มันสายเินไปแล้ว ันำลัะาย" อไม้ยอมรับะารรม เธอเป็นแ่เพียอไม้ ส่วนเาเป็นสายลม อไม้ไม่อาิามเาไปไ้ทุหนทุแห่ เหมือนท้อฟ้า ้อนเม หรือเหล่าสายลมเ่นเียวัน าลเวลาพราสิ่มีีวิให้าไปเสมอ แ่สายลมะอยู่ลอไป
สายลมพั้าๆ เาหอบอไม้ไปวาไว้ริมลำธารแห่หนึ่ น้ำาอเาหลั่ใหลปะปนน้ำฝนที่เทระหน่ำมาอย่ารุนแร
"ลา่อนรับอไม้อผม ุะเป็นอไม้ในใอผมลอไป" สายลมฝาสายน้ำให้พาเธอไปยัินแนสวยามที่ไลแสนไล สายน้ำรับปาเพื่อน ่อยๆ โอบล้อมอไม้ แล้วพาร่าที่ไร้วิานอเธอาเาไป สายลมไม่อาลืมเรื่อราวระหว่าเาและเธอ ภาพสุท้าย่อนเธอะสิ้นลมหายใยัิาเาอยู่เสมอ รวมทั้ถ้อยำสุท้ายที่อไม้พยายามเอื้อนเอ่ยออมา...แผ่วเบา
"อไม้...รัุนะะ...สายลม"
♥บบริบูร์♥
ผลงานอื่นๆ ของ Dr.Tuptim ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Dr.Tuptim
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น